Zamiokulkas zamiolistny to popularna, a przy tym bardzo efektowna roślina domowa, wyróżniająca się eleganckim pokrojem oraz niewielkimi wymaganiami uprawowymi. Dzięki niezwykłej odporności na rzadkie podlewanie, a także małą ilość światła zyskała miano tzw. żelaznej rośliny. Z poniższego artykułu dowiesz się więcej na temat tego wyjątkowego gatunku.
Zamiokulkas zamiolistny — pochodzenie, charakterystyka rośliny
Zamiokulkas zamiolistny to gatunek należący do rodziny obrazkowatych. Na naturalnych stanowiskach można spotkać go we wschodniej i południowo-wschodniej Afryce, m.in. na Zanzibarze i w Tanzanii. Porasta tam miejsca kamieniste, w dodatku rośnie w cieniu innych roślin, co sprawia, że ma bardzo ograniczony dostęp do wody i światła. Zaliczany jest do grupy tzw. sukulentów — roślin, które potrafią gromadzić zapasy wody i wykorzystywać je wtedy, gdy nie mogą pobrać jej z podłoża. Ozdobą tej oryginalnie wyglądającej rośliny są głównie ciemnozielone, błyszczące, eliptyczne liście, osadzone na grubych pędach osiągających zwykle około 1 metra długości. Roślina ta może znacznie się rozrastać jednak rośnie powoli, więc na pokaźne rozmiary trzeba trochę poczekać. Uprawiane w naszych domach zamiokulkasy potrafią zakwitnąć, choć zdarza się to dość rzadko. Tworzą wówczas u nasady liści kwiatostany w kształcie kremowo-białej kolby.
Przeczytaj nasz ostatni artykuł “Kaktusy i sukulenty — wymagania i uprawa”.
W jaki sposób zamiokulkas gromadzi wodę? Co warto wiedzieć?
Grube, skórzaste liście zamiokulkasa mogą magazynować niewielkie ilości wody. Ochronna woskowa warstwa na ich powierzchni znacznie ogranicza odparowywanie i dodatkowo zabezpiecza przed wysychaniem. Jednak głównym zbiornikiem wody na okres suszy są ukryte pod ziemią bulwy, przypominające wyglądem ziemniaki. Oprócz wody, znajduje się tam także zapas składników odżywczych. W skrajnych przypadkach, gdy cała roślina zamiera, z samej bulwy może w sprzyjających warunkach odrodzić się na nowo.
Zamiokulkas — uprawa w domu
Uprawa zamiokulkasa jest niezwykle prosta, jednak warto zadbać o jego potrzeby, aby mógł rosnąć w sprzyjających warunkach, bez testowania granic jego wytrzymałości. Przede wszystkim po zakupie należy przesadzić go do odpowiedniego, luźnego podłoża, oraz umieścić w miejscu z dostępem do rozproszonego światła słonecznego. W razie potrzeby poradzi sobie także na stanowiskach na pełnym słońcu, a także w zupełnym cieniu, jednak będzie rósł wolniej. Nie może natomiast rosnąć w pomieszczeniach bez okna, choć można się spotkać z opiniami, że poradziłby sobie nawet w kompletnych ciemnościach.
Zamiokulkas podłoże
Zamiokulkasa najlepiej uprawiać w przepuszczalnym, luźnym podłożu o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie (pH 5,5-6,5). Najlepiej sprawdzą się podłoża przeznaczone do uprawy sukulentów. Można nawet dodatkowo rozluźnić je dodając piasek, perlit, czy drobny żwirek. Warto także zastosować warstwę drenażową z keramzytu na dnie doniczki. Zamiokulkasy dobrze rosną w donicach. z nieszkliwionej terakoty, jeśli jednak wybieramy doniczkę z tworzywa, upewnijmy się że ma ona otwory odpływowe. Warto wiedzieć, że roślina ta lepiej rośnie w ciasnych doniczkach, dlatego nie spieszmy się z przesadzaniem jej do większej, nawet gdy korzenie wydają się już nie mieścić w dotychczasowym lokum.
Zamiokulkas stanowisko
Zamiokulkas nie przepada za przeciągami i zimnym powietrzem. Najlepszym miejscem do uprawy zamiokulkasa jest półcień, ale może też rosnąć w głębokim cieniu. Jeśli jednak zauważysz, że na okazie stojącym w cieniu liście zaczną tracić barwę, a cały pęd zaczyna wyciągać się w stronę światła, warto przestawić roślinę w nieco jaśniejsze miejsce. Roślina ta może rosnąć niemal wszędzie, jednak zbyt mocne, lub zbyt słabe światło może prowadzić do blednięcia liści i spowolnienia wzrostu. Latem zamiokulkasa można także uprawiać na balkonie, czy tarasie, nie zapominając o wcześniejszym zahartowaniu rośliny.
Zamiokulkas pielęgnacja
Zamiokulkas nie bez powodu cieszy się opinią rośliny nie do zdarcia, jednak ma jedną słabość, o której należy wiedzieć decydując się na jego uprawę. Jest nią wrażliwość na nadmiar wody. Gatunek ten przystosował się do okresów suszy, jednak jego korzenie, a zwłaszcza bulwy mogą szybko zacząć gnić z powodu nadmiaru wody. Dlatego przed każdym podlewaniem należy upewnić się, że podłoże wystarczająco przeschło. Zwłaszcza rośliny ustawione na ciemniejszych stanowiskach należy podlewać bardzo oszczędnie. Zamiokulkasa lepiej podlewać rzadziej i obficiej, a po podlewaniu trzeba usunąć nadmiar wody z podstawki, czy osłonki. W przypadku tej rośliny nie trzeba się obawiać nawet całkowitego wyschnięcia podłoża na wiór. Nie jest on wymagający, jeśli chodzi o składniki pokarmowe. W czasie sezonu wegetacyjnego (w okresie od marca do września) można go nawozić raz w miesiącu wieloskładnikowym preparatem dedykowanym roślinom zielonym lub sukulentom. Warto wiedzieć, że ta roślina radzi sobie nawet w ubogim podłożu, dlatego lepiej stosować mniejsze dawki nawozów przy jej uprawie, niż zbyt duże.
Poznaj szkodniki roślin doniczkowych.
Zamiokulkas rozmnażanie
Najprostszą i najszybszą metodą rozmnożenia zamiokulkasa jest podzielenie rośliny podczas jej przesadzania. Najlepiej, aby oddzielony fragment miał już wytworzoną bulwę. Taką sadzonkę delikatnie oddzielamy od rośliny matecznej i umieszczamy w nowej doniczce z odpowiednim podłożem. Aby uzyskać nowe rośliny można także odciąć łodygę wraz z liśćmi, lub pojedyncze listki, odczekać aż rana wyschnie i zarośnie tkanką kallusową, a następnie umieścić odcięte fragmenty w wodzie. Sposób ten jest bardziej czasochłonny, a w przypadku samego listka, może trwać nawet kilka miesięcy. Pozwala jednak na uzyskanie większej ilości roślin potomnych.
